Έχουμε βάσιμους λόγους να πιστεύουμε ότι το συγκεκριμένο ναυάγιο ήταν προσχεδιασμένο και με στρατηγικές προθέσεις παγκόσμιας κλίμακας. Τα στοιχεία που μας οδηγούν στο να διερευνηθεί μια τέτοια υπόθεση κάτω από αυτό το πρίσμα είναι τόσο τεχνικά όσο και πολιτικά. Έτσι, ο αριθμός των επιβαινόντων σ’ αυτό το αλιευτικό που σύμφωνα με ναυπηγούς έχει μια φέρουσα ικανότητα περίπου 150 τόνων δε θα μπορούσε να πάρει νερά σε ήρεμη θάλασσα από οποιαδήποτε μετατόπιση ενός βάρους 40 τόνων που αντιστοιχεί στους περίπου 750 επιβάτες του. Ούτε υπάρχει κάποιο σχετικό φωτογραφικό υλικό από τη στενή του παρακολούθηση από όπου να συνάγεται κάτι τέτοιο. Σύμφωνα με έναν διεθνή εμπειρογνώμονα του λιμενικού https://www.youtube.com/watch?v=ompbKcOerx8&t=450s η τεχνικά πιο πειστική εξήγηση θα ήταν οι διακινητές να άνοιξαν τη βαλβίδα που διαθέτουν όλα τα σκάφη τέτοιου τύπου στο μηχανοστάσιο τους για να μπαίνει νερό και να ψύχει τη μηχανή τους και να έκλεισαν μετά το αμπάρι στο οποίο ήταν κλεισμένα τα γυναικόπαιδα ώστε να πνιγούν με φριχτό θάνατο. Πέρα από το ποιες ευθύνες είχε η ελληνική ακτοφυλακή που δεν επενέβη στο στάδιο αυτό της βύθισης, πράγμα που πρέπει ασφαλώς να διερευνηθεί, εκείνο που πρέπει να διερευνηθεί κυρίως πολιτικά είναι ποιος είχε συμφέρον από μια τέτοια τερατώδη ενέργεια;
Η πρώτη δικιά μας απάντηση σε αυτό το επίπεδο είναι ότι αυτό το συμφέρον το είχε κάθε κρατική εξουσία που ευνοήθηκε από την ανατίναξη της εντελώς κρίσιμης και πολύτιμης για την ενότητα της ΕΕ συμφωνίας για το μεταναστευτικό που επιτεύχθηκε λίγες μέρες νωρίτερα από το ναυάγιο, στις 8/6 μετά από έντονες και μακρόχρονες αντιθέσεις και ατέλειωτες συζητήσεις (Το τραγικό ναυάγιο βάζει στην ατζέντα το μεταναστευτικό: Η ευρωπαϊκή συζήτηση και ο παράγοντας Τουρκία | Έθνος (ethnos.gr). Η ανατίναξη της συμφωνίας επιβεβαιώνεται στο παραπάνω άρθρο από το γεγονός ότι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα συνέλθει στο τέλος του Ιούνη για να συζητηθεί εκ νέου, δηλαδή να γίνει αντικείμενο επαναδιαπραγμάτευσης, η συμφωνία που τόσο επώδυνα είχε επιτευχθεί. Αυτή η συμφωνία υποχρέωνε τις χώρες υποδοχής να δημιουργούν αυστηρά ελεγχόμενες εγκαταστάσεις και να επισπεύδουν την εξέταση των αιτημάτων ασύλου (όχι πάνω από 6 μήνες) επαναπροωθώντας σε ασφαλείς χώρες εισαγωγής, εκείνους που η αίτηση τους δεν εγκρινόταν (Τυνησία, Τουρκία αλλά και την αυστηροποίηση των κανόνων μετακίνησης στην υπόλοιπη ΕΕ που υποχρεωνόταν να δεχτεί 30 χιλ. μετανάστες το χρόνο). Αυτή η ρύθμιση ήταν ένας συμβιβασμός ανάμεσα στις χώρες που ήθελαν πιο κλειστά σύνορα όπως είναι η Ιταλία και οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης και σε αυτούς που ήθελαν πιο ανοιχτά με επικεφαλής την Γερμανία. Η γενικότερη πολιτική συμφωνία που έκανε δυνατό αυτόν τον συμβιβασμό ήταν η συμφωνία σε μια πανευρωπαϊκή πάλη εναντίον της πολιτικής εργαλειοποίησης του μεταναστευτικού. Αυτή πρωτοφανερώθηκε ωμά στην ΕΕ πρώτα από την Τουρκία του Ερντογάν και μετά από τη Λευκορωσία του Λουκασένκο που χρησιμοποίησαν τα μεταναστευτικά ρεύματα για να σπάσουν τα σύνορα της ΕΕ με έναν ανθρωπιστικό εκβιασμό και να προκαλέσουν πολιτικό ρήγμα στο εσωτερικό της ΕΕ. Όμως πίσω από αυτόν το εκβιασμό ο μεγάλος ωφελημένος ήταν η ρωσική υπερδύναμη και οι φαιο-«κόκκινες» πολιτικές δυνάμεις σε κάθε χώρα της Ευρώπης που ενισχύονται μέσα από τη συντήρηση του δίπολου ανοιχτά-κλειστά σύνορα, με το οποίο δίπολο η συγκεκριμένη συμφωνία επιχείρησε να τελειώσει.
Όλα τα πολιτικά και τεχνικά στοιχεία δείχνουν ότι το ναυάγιο σχεδιάστηκε έτσι ώστε να βολεύει τα σχέδια της πουτινικής Ρωσίας για την ανατίναξη της ευρωπαϊκής ενότητας. Έτσι το ψαράδικο των διακινητών ξεκίνησε άδειο μόνο με το πλήρωμα των διακινητών από την Αίγυπτο του ρωσόφιλου κτηνώδους δικτάτορα Σίσι, και έφτασε στο Τομπρούκ της Λιβύης και εκεί φόρτωσε τους 750 μετανάστες και πρόσφυγες. Αυτό είναι ένα λιμάνι μέσα στην Ανατολική Λιβύη η οποία βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο του εγκάθετου της Ρωσίας επίσης κτηνώδους δικτάτορα Χαφτάρ, μόνο που λέγεται γι’ αυτό ότι είναι τάχα στα χέρια σχετικά πιο αυτόνομων από τον Χαφτάρ συμμοριών διακίνησης. Με αυτή τη μέθοδο μεταφοράς ούτε ο Σίσι, ούτε ο Χαφτάρ κατηγορούνται άμεσα για τη συγκεκριμένη διακίνηση, δηλαδή δεν κατηγορείται άμεσα η Ρωσία, αν και όποιος θέλει να καταλάβει καταλαβαίνει. Στη συνέχεια το καΐκι του θανάτου ξεκίνησε προς την Ιταλία. Όμως δεν βούλιαξε σε οποιοδήποτε σημείο της διαδρομής, βούλιαξε σε ένα σημείο που είχε δυο τεράστια πλεονεκτήματα για τη ρώσικη διπλωματία. Το ένα, το πιο πολύτιμο είναι ότι το σημείο του πνιγμού έγινε στο πιο βαθύ σημείο της Μεσογείου, στα 5000 μέτρα οπότε θέλει πολύ χρόνο να βρεθεί το ναυάγιο στο βυθό και έτσι να βρεθεί πως βυθίστηκε. Το άλλο είναι ότι όλη η έρευνα για το ναυάγιο θα γίνει από το ελληνικό κράτος, στο χώρο ευθύνης του οποίου έγινε το έγκλημα, δηλαδή στο διακομματικά πιο φιλικό προς τη Ρωσία κράτος της ΕΕ. Πράγματι το ναυάγιο αμέσως ενίσχυσε τις φωνές που ζητούσαν μια διαφορετική αντιμετώπιση της υπάρχουσας συμφωνίας. Πχ. ο Τσίπρας δήλωσε δυο μέρες μετά ότι το ναυάγιο «αποδεικνύει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την αποτυχία όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά όλης της ΕΕ, να προωθήσει μια συγκροτημένη προσφυγική/μεταναστευτική πολιτική που να βάζει ως πρώτη προτεραιότητα τη διάσωση της ανθρώπινης ζωής».
Εμείς λέμε τούτο προς το παρόν, και αφού απαιτήσουμε να επιταχυνθούν οι έρευνες και να ποντιστεί βαθυσκάφος καταρχήν τηλεχειρισμού να ερευνήσει το ναυάγιο, το εξής: Αν επιβεβαιωθεί αυτό το σενάριο τότε ορισμένες πολιτικές ηγεσίες που κουνάν το δάχτυλο στην Ευρώπη και την κατηγορούν για έλλειψη ανθρωπισμού, θα αποκαλυφθούν σαν τουλάχιστον αντικειμενικοί πολιτικοί συνένοχοι της μαρτυρικής δολοφονίας εκατοντάδων γυναικόπαιδων, με τον ίδιο τρόπο που στηρίζουν το βιασμό της Ουκρανίας από τους Ρώσους νεοναζί εισβολείς.